Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Φοιτητικές Εκλογές: Ψηφίζω άρα υπάρχω;

Αλήθεια, ισχύει στην περίπτωση αυτή το Ψηφίζω Άρα Υπάρχω;
Ανατρέχω λίγα χρόνια πίσω όταν πρωτοετής φοιτήτρια φθάνω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο προκειμένου να διευθετήσω τις λεπτομέρειες της εγγραφής μου. Θερμότερη υποδοχή δε θα μπορούσε να έχω μιας και χαμογελαστά πρόσωπα με καλοσώριζαν στο κατώφλι του Ανώτατου Ιδρύματος που επέλεξα να επενδύσω χρόνο, κόπο και χρήμα προκείμενου να αποκτήσω περαιτέρω μόρφωση. Ο τρόπος λειτουργίας ήταν απλούστατος. Με τη βοήθεια του εκάστοτε ΠΑΣΠίτη ή ΔΑΠίτη ή ό,τι άλλο έκανες τη δουλειά σου στο πεντάλεπτο με μόνη υποχρέωση την ψήφο σου στις φοιτητικές εκλογές καλή ώρα.
Και αναρωτιέμαι τί δουλειά είχα εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα του Μαίου του 2006, και λίγο πριν αποφοιτήσω από το τμήμα, να τρέχω να ψηφίσω κάτι που αφενός δε με εξέφραζε ως ιδέα πρωτίστως αφετέρου απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι; Αλλά αν το τηλέφωνο χτυπάει και το παρακαλητό πάει σύννεφο;
Και δώστου πανηγύρια και ζητωκραυγές στο άκουσμα των αποτελεσμάτων. Οι μεν νικητές απέκτησαν αμέσως ύφος πολιτικού και απαιτήσεις άρχοντα, οι δε δεύτεροι άρχισαν την αντιπολίτευση χωρίς να έχουν μέση, αρχή και τέλος στα επιχειρήματά τους. Το γνωστό, Σου πάω κόντρα μόνο για να σου πάω κόντρα.
Προσωπικά θεωρώ πως και το συγκεκριμένο σύστημα είναι απόδειξη της πολύ κακής και αρνητικής ανάγκης του σύγχρονου Έλληνα για το αυτεξούσιο. Είναι πολύ απλά τα πράγματα. Είμαι μέτρια φοιτήτρια, ας πούμε, έχω και τις κομματικές περγαμηνές από το σπίτι συνεπώς κομματικοποιούμαι -και όχι πολιτικοποιούμαι- και έχω εξασφαλισμένο πτυχίο άκοπα και ανώδυνα.
Πιστεύω, λοιπόν, πως οι φοιτητικές εκλογές δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα θέσμο που κατέστεψε πρωτίστως τα μυαλά των φοιτητών και κατόπιν τα Πανεπιστήμια. Λυπάμαι.

Μέτρον Άριστον γεροξεκούτη!

Τα ανέκδοτα και γενικότερα τα χιουμοριστικά για το μπόσικο γεροξούρα, τον μέχρι πρότινος αυτοαποκαλούμενο γιατρό της ελληνικής οικονομίας , Ντομινίκ Στρος Καν, όχι μόνο δίνουν και παίρνουν αλλά πραγματικά είναι εύστοχα και χορταστικά!
Προσωπικά το διασκεδάζω και είμαι ανοιχτή στο να ακούσω ο,τι νέοτερο. Ίσως και να ανυπομονώ. Όμως, ας είμαστε ρεαλιστές. Αν τα όσα διαδραματίστηκαν στην πολυτελή σουίτα του Sofitel της Ν. Υόρκης το περασμένο σαββατόβραδο γινόταν σε ένα εξίσου χλιδάτο δωμάτιο ελληνικού ξενοδοχείου τότε πολύ φοβούμαι και ταυτοχρόνως λυπάμαι πως ο εν λόγω Bon Viveur θα εξακολουθούσε να είναι Άρχοντας κι Αφεντικό και με το δίκιο του θα ήθελε να ικανοποιήσει τις όποιες ορέξεις του.
Καταρχήν, δε θα τολμούσε να τον συλλάβει κανείς αφού η ίδια η ελληνική κυβέρνηση θα έσπευδε να κουκουλώσει το θέμα. Αν πάλι υπήρχε κανένας ριψοκίνδυνος αστυνομικός που θα είχε πρόθεση να κάνει το αυτονόητο τότε είμαι βέβαιη πως θα διάβαζα κάπου: "Σε διαθεσιμότητα τέθηκε ο Χ αστυνομικός που..".
Και να ήταν μόνο αυτό; Παντού θα ακούγαμε και θα διαβάζαμε για το προφίλ της περιβόητης καμαριέρας που εντελώς απροκάλυπτα παρέσυρε κοτζάμ επικεφαλής του ΔΝΤ, μιας και σίγουρα θα ήταν βαλτή. Στα δελτία θα γινόταν ο παραλληλισμός με γνωστές πρωταγωνίστριες αισθησιακών ταινιών, θα παρακολουθούσαμε σε ζωντανή σύνδεση τον μάγειρα, τον γκρουμ και ένα σωρό άλλους υπαλλήλους του ξενοδοχείου που τελικά θα την έβγαζαν τρελή την κυρία και τέλος σε αυτήν θα περνούσαν τις χειροπέδες. Καλά έχουμε πολλή φαντασία εμείς οι Έλληνες. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό είναι άλλο θέμα.
Όπως και να έχει όμως φίλε μου, Ντομινίκ ξέχνα τα προεδριλίκια -ακόμη κι αν απευθύνεσαι σε μία χώρα που γελάει στο άκουσμα σεξουαλικών σκανδάλων. Εδώ μιλάμε για απόπειρα βιασμού, κάτι που δε σε δικαιολογεί σε καμία περίπτωση εκτός κι αν τελειώνοντας το μπανάκι σου αντί για τις βιταμίνες σου κατάπιες το θαυματουργό μπλε χαπάκι οπότε ίσως και να μπορέσεις κάτι να μπαλώσεις.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Ζάππειο 1, Ζάππειο 2, Ζάππειο 3

Με κομμένη την ανάσα θα περιμένω και εγώ αλλά και πολλοί Έλληνες την αυριανή ημέρα, 12η Μαϊου, για να ακούσω την επικαιροποιημένη πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για την «Επανεκκίνηση της Οικονομίας» που θα παρουσιάσει στο Ζάππειο ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνης Σαμαράς.
Εγώ θυμάμαι όμως πως ένα χρόνο πριν και πάλι στο Ζάππειο -εξού και Ζάππειο 1- ακούσαμε προτάσεις για τη σωτηρία της χώρας. Και πέρασε τόσος καιρός για να ξαναφθάσει Μάιος και να μιλάμε τώρα για το Ζάππειο 2. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι δηλαδή...
Παρότι οι λιγοστές πληροφορίες επιβεβαιώνουν πως ο Αντώνης Σαμαράς δε θα βάλει πολύ ψηλά τον πήχη όπως πέρυσι που λοιδορήθηκε για τη μείωση του ελλείμματος σε 18 μήνες και θα προτείνει ένα βατό σχέδιο κάτι μου λέει πως θα υπάρξει και Ζάππειο 3 για να μην πω και Ζάππειο 4. Άλλωστε, οι καλές κωμωδίες ή τα καλά θρίλερ - όπως το δει κανείς- έχουν sequel.

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΔΩ

Σε κάθειρξη δώδεκα χρόνων καταδικάστηκε ο πρώην υπουργός Εσωτερικών της Αιγύπτου, Χαμπίμπ ελ-Αντί. Το δικαστήριο του Καΐρου καταδίκασε σε κάθειρξη δώδεκα χρόνων για ξέπλυμα χρήματος έναν πολιτικό που καταχράστηκε τη δημόσια περιουσία για να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες και σκοπούς.
Αλλού όμως θέλω να σταθώ. Μία χώρα που ταλανίζεται από πολιτική αστάθεια και βιώνει –και αυτή- στο πετσί της την πολιτική βία μπορεί και εφαρμόζει τους νόμους τηρώντας τουλάχιστον τα προσχήματα. Στη δική μας –κατά τα άλλα πανέμορφη- χώρα πολύ θα ήθελα να  δω να συμβαίνει κάτι ανάλογο.
Επίκαιρο παράδειγμα αποτελεί η ομάδα ποδοσφαίρου του Ηρακλή, της οποίας ο φάκελος κρίθηκε ημιτελής και συνεπώς δεν πήρε την αδειοδότηση από την ΕΠΟ. Και τα μεθεόρτια ξεκίνησαν.. Προσωπικά δε χαίρομαι με τον υποβιβασμό του Ηρακλή στη Football League όμως δε μπορώ παρά να μην καταδικάσω την απαράδεκτη κίνηση- έστω κι από ελάχιστους- να υψώσουν τη σημαία των Σκοπίων εκφράζοντας έτσι την επιθυμία τους να αγωνιστεί η ομάδα τους στο πρωτάθλημα της γειτονικής χώρας. Απαράδεκτη ενέργεια.
Σε καμία περίπτωση δε συγχέω τα δύο γεγονότα που μπορεί να μη φαίνονται ίδια όμως πρόκειται για εν γένει πολιτικά και στην πρώτη περίπτωση βλέπω την εφαρμογή του νόμου ενώ στη δεύτερη προκαλείται σάλος ενώ γίνεται το αυτονόητο. Σε στιγμές πολύ κρίσιμες για τον καθένα μας ξεχωριστά αλλά και συνολικά δε μπορώ να δεχτώ την ανοσία και τον παθολογικό τρόπο σκέψης ορισμένων. Αρνούμαι να υποστηρίξω πως ένας αθλητικός σύλλογος πρέπει να σωθεί προτάσσοντας σα βασικό επιχείρημα την Ιστορία του. Σαφώς και τη σέβομαι την Ιστορία του Ηρακλή –όπως και οποιουδήποτε άλλου- γι’ αυτό και χρησιμοποίησα κεφάλαιο γράμμα πλην όμως επιτρέψτε μου να πιστεύω πως δε ζούμε με την ιστορία μας.
Εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία σε αυτή την πραγματικά μεγάλη ομάδα στη δεύτερη εθνική κατηγορία. Γρήγορα να επιστρέψει πιο δυνατή και με στέρεες βάσεις.

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Οι παπατζήδες του χώρου/χώρας!

Το ξέρω πως έχω καιρό να γράψω όμως θα επανέλθω.
Ηθελα απλώς να μοιραστώ εδώ το πόσο ψέμα και παραμύθι κυκλοφορεί. Και ενώ θα περίμενε κανείς να το κατηγορήσω αντιθέτως μου κάνει φοβερή εντύπωση το πως το καταφέρνουν.
Μου θυμίζει το "Εδώ παπάς, εκεί παπάς που είναι ο παπάς" που στα παιδικά μου χρόνια τόσο συχνά άκουγα. Μάλλον ,όμως, δεν είναι καθόλου ξεπερασμένη αυτή η πρακτική μιας και χρειάστηκε για ένα πολύ πολύ απλό ζήτημα να ακούσω και εγώ δε θυμάμαι πόσο ψέματα. Ας είναι.
'Εκαστος στο είδος του.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Πεθαίνοντας για την αλήθεια

Την άποψη πως η ενημέρωση είναι υπό διωγμόν έρχομαι να υποστηρίξω και σήμερα με αφορμή το ντοκιμαντέρ του Νίκου Μεγγρέλη που είδα πρόσφατα και πραγματεύεται το ταξίδι ενός δημοσιογράφου στη Βαγδάτη και την ιστορία μιας μητέρας που ρωτά γιατί σκοτώθηκε ο γιος της όταν το μόνο όπλο που είχε ήταν μια κάμερα.
Δε μπορώ παρά να μη σας παραθέσω ορισμένα στοιχεία που διάβασα τελευταία και με άγχωσαν ιδιαίτερα. Και δε θα αναφερθώ στους πολεμικούς ανταποκριτές που όπως και να χει ξέρουν εξ'αρχής που πάνε και τι θα αντιμετωπίσουν. Ας μιλήσουμε για τους αθλητικούς συντάκτες για τους οποίους έγραψα και χθες πως βρίσκονται σε μία συνεχή αμφισβήτηση τη στιγμή που το ρεπορτάζ τους είναι ματς για γερά νεύρα.
Είναι ενδεικτικό οτι από το 1983 μέχρι και τις μέρες μας καταγράφονται επτά δολοφονικές επιθέσεις εις βάρος αθλητικών συντακτών και δεκάδες επιθέσεις μικρότερης έντασης. Σύμφωνα με έρευνα που έχει εκπονήσει ο Παναγιώτης Σπηλιόπουλος, αθλητικός δημοσιογράφος, για λογαριασμό του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, το 89% των ερωτηθέντων- μελών του Πανελλήνιου Συλλόγου Αθλητικών Συντακτών δηλώνει πως έχει βιώσει περιστατικό λεκτικής ή φυσικής βίας και οι μισοί εξ αυτών ότι τουλάχιστον μία φορά έχουν δεχτεί σωματική επίθεση.
Οι δράστες σε ποσοστό 71,2 % ήταν οπαδοί των ομάδων τους και κατά 32,5% αθλητικοί παράγοντες. Το πιο συγκλονιστικό, βέβαια, είναι το γεγονός ότι το 55% των περιπτώσεων δεν τις δημοσιοποιεί ποτέ κυρίως λόγω φόβου. Περιττό να πούμε πως σχεδόν κανείς δεν τιμωρήθηκε αφού οι μηνύσεις ήταν λιγοστές.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Η ενημέρωση υπό διωγμόν

Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι

Η δουλειά του δημοσιογράφου σίγουρα δεν είναι συμπαθής. Εκτός, όμως, από λίγους και μετρημένους στα δάχτυλα που φιγουράρουν στις λίστες των κατά τα άλλα "αγαπημένων" δημοσίων προσώπων, που δικαιώνουν τους δύο παραπάνω τίτλους του λαοφιλούς τρίπτυχου συνθήματος, απαξιώνοντας τον τρίτο, εκείνον του δημοσιογράφου, πολλοί δίνουν τα πάντα για την ενημέρωση του κοινού, ακόμη και τη σωματική του ακεραιότητα ή τη ζωή τους.
Για τη λογοκρισία σήμερα ούτε λόγος. Αισθάνομαι πως στη δημοκρατική κοινωνία μας η λογοκρισία δεν πραγματοποιείται από αραχνιασμένες επιτροπές με ψαλίδια, αλλά με το κλομπ και την απόλυση. Και - ως τελευταία λύση- με το περίστροφο. Πέρυσι σε όλο τον κόσμο σκοτώθηκαν τουλάχιστον 105 δημοσιογράφοι και φυσικά οι τραυματίες δεν καταμετρήθηκαν ποτέ για να γράψω τον αριθμό. Και όλα αυτά όταν μας λένε για ελεύθερη έκφραση σε μία χώρα που η κατασταλτική λογοκρισία έχει πάρει τη μορφή χιονοστοιβάδας.
Καταλήγω πως κάποια ρεπορτάζ δεν πληρώνονται, αντιθέτως τα πληρώνεις και μάλιστα ακριβά.
Όπως και το αθλητικό ρεπορτάζ που πολλές φορές μοιάζει με σκληρό ματς για τους συντάκτες του. Κάνω λάθος;