Αλήθεια, ισχύει στην περίπτωση αυτή το Ψηφίζω Άρα Υπάρχω;
Ανατρέχω λίγα χρόνια πίσω όταν πρωτοετής φοιτήτρια φθάνω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο προκειμένου να διευθετήσω τις λεπτομέρειες της εγγραφής μου. Θερμότερη υποδοχή δε θα μπορούσε να έχω μιας και χαμογελαστά πρόσωπα με καλοσώριζαν στο κατώφλι του Ανώτατου Ιδρύματος που επέλεξα να επενδύσω χρόνο, κόπο και χρήμα προκείμενου να αποκτήσω περαιτέρω μόρφωση. Ο τρόπος λειτουργίας ήταν απλούστατος. Με τη βοήθεια του εκάστοτε ΠΑΣΠίτη ή ΔΑΠίτη ή ό,τι άλλο έκανες τη δουλειά σου στο πεντάλεπτο με μόνη υποχρέωση την ψήφο σου στις φοιτητικές εκλογές καλή ώρα.
Και αναρωτιέμαι τί δουλειά είχα εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα του Μαίου του 2006, και λίγο πριν αποφοιτήσω από το τμήμα, να τρέχω να ψηφίσω κάτι που αφενός δε με εξέφραζε ως ιδέα πρωτίστως αφετέρου απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι; Αλλά αν το τηλέφωνο χτυπάει και το παρακαλητό πάει σύννεφο;
Και δώστου πανηγύρια και ζητωκραυγές στο άκουσμα των αποτελεσμάτων. Οι μεν νικητές απέκτησαν αμέσως ύφος πολιτικού και απαιτήσεις άρχοντα, οι δε δεύτεροι άρχισαν την αντιπολίτευση χωρίς να έχουν μέση, αρχή και τέλος στα επιχειρήματά τους. Το γνωστό, Σου πάω κόντρα μόνο για να σου πάω κόντρα.
Προσωπικά θεωρώ πως και το συγκεκριμένο σύστημα είναι απόδειξη της πολύ κακής και αρνητικής ανάγκης του σύγχρονου Έλληνα για το αυτεξούσιο. Είναι πολύ απλά τα πράγματα. Είμαι μέτρια φοιτήτρια, ας πούμε, έχω και τις κομματικές περγαμηνές από το σπίτι συνεπώς κομματικοποιούμαι -και όχι πολιτικοποιούμαι- και έχω εξασφαλισμένο πτυχίο άκοπα και ανώδυνα.
Πιστεύω, λοιπόν, πως οι φοιτητικές εκλογές δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα θέσμο που κατέστεψε πρωτίστως τα μυαλά των φοιτητών και κατόπιν τα Πανεπιστήμια. Λυπάμαι.
Ανατρέχω λίγα χρόνια πίσω όταν πρωτοετής φοιτήτρια φθάνω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο προκειμένου να διευθετήσω τις λεπτομέρειες της εγγραφής μου. Θερμότερη υποδοχή δε θα μπορούσε να έχω μιας και χαμογελαστά πρόσωπα με καλοσώριζαν στο κατώφλι του Ανώτατου Ιδρύματος που επέλεξα να επενδύσω χρόνο, κόπο και χρήμα προκείμενου να αποκτήσω περαιτέρω μόρφωση. Ο τρόπος λειτουργίας ήταν απλούστατος. Με τη βοήθεια του εκάστοτε ΠΑΣΠίτη ή ΔΑΠίτη ή ό,τι άλλο έκανες τη δουλειά σου στο πεντάλεπτο με μόνη υποχρέωση την ψήφο σου στις φοιτητικές εκλογές καλή ώρα.
Και αναρωτιέμαι τί δουλειά είχα εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα του Μαίου του 2006, και λίγο πριν αποφοιτήσω από το τμήμα, να τρέχω να ψηφίσω κάτι που αφενός δε με εξέφραζε ως ιδέα πρωτίστως αφετέρου απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι; Αλλά αν το τηλέφωνο χτυπάει και το παρακαλητό πάει σύννεφο;
Και δώστου πανηγύρια και ζητωκραυγές στο άκουσμα των αποτελεσμάτων. Οι μεν νικητές απέκτησαν αμέσως ύφος πολιτικού και απαιτήσεις άρχοντα, οι δε δεύτεροι άρχισαν την αντιπολίτευση χωρίς να έχουν μέση, αρχή και τέλος στα επιχειρήματά τους. Το γνωστό, Σου πάω κόντρα μόνο για να σου πάω κόντρα.
Προσωπικά θεωρώ πως και το συγκεκριμένο σύστημα είναι απόδειξη της πολύ κακής και αρνητικής ανάγκης του σύγχρονου Έλληνα για το αυτεξούσιο. Είναι πολύ απλά τα πράγματα. Είμαι μέτρια φοιτήτρια, ας πούμε, έχω και τις κομματικές περγαμηνές από το σπίτι συνεπώς κομματικοποιούμαι -και όχι πολιτικοποιούμαι- και έχω εξασφαλισμένο πτυχίο άκοπα και ανώδυνα.
Πιστεύω, λοιπόν, πως οι φοιτητικές εκλογές δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα θέσμο που κατέστεψε πρωτίστως τα μυαλά των φοιτητών και κατόπιν τα Πανεπιστήμια. Λυπάμαι.
