Την άποψη πως η ενημέρωση είναι υπό διωγμόν έρχομαι να υποστηρίξω και σήμερα με αφορμή το ντοκιμαντέρ του Νίκου Μεγγρέλη που είδα πρόσφατα και πραγματεύεται το ταξίδι ενός δημοσιογράφου στη Βαγδάτη και την ιστορία μιας μητέρας που ρωτά γιατί σκοτώθηκε ο γιος της όταν το μόνο όπλο που είχε ήταν μια κάμερα.
Δε μπορώ παρά να μη σας παραθέσω ορισμένα στοιχεία που διάβασα τελευταία και με άγχωσαν ιδιαίτερα. Και δε θα αναφερθώ στους πολεμικούς ανταποκριτές που όπως και να χει ξέρουν εξ'αρχής που πάνε και τι θα αντιμετωπίσουν. Ας μιλήσουμε για τους αθλητικούς συντάκτες για τους οποίους έγραψα και χθες πως βρίσκονται σε μία συνεχή αμφισβήτηση τη στιγμή που το ρεπορτάζ τους είναι ματς για γερά νεύρα.
Είναι ενδεικτικό οτι από το 1983 μέχρι και τις μέρες μας καταγράφονται επτά δολοφονικές επιθέσεις εις βάρος αθλητικών συντακτών και δεκάδες επιθέσεις μικρότερης έντασης. Σύμφωνα με έρευνα που έχει εκπονήσει ο Παναγιώτης Σπηλιόπουλος, αθλητικός δημοσιογράφος, για λογαριασμό του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, το 89% των ερωτηθέντων- μελών του Πανελλήνιου Συλλόγου Αθλητικών Συντακτών δηλώνει πως έχει βιώσει περιστατικό λεκτικής ή φυσικής βίας και οι μισοί εξ αυτών ότι τουλάχιστον μία φορά έχουν δεχτεί σωματική επίθεση.
Οι δράστες σε ποσοστό 71,2 % ήταν οπαδοί των ομάδων τους και κατά 32,5% αθλητικοί παράγοντες. Το πιο συγκλονιστικό, βέβαια, είναι το γεγονός ότι το 55% των περιπτώσεων δεν τις δημοσιοποιεί ποτέ κυρίως λόγω φόβου. Περιττό να πούμε πως σχεδόν κανείς δεν τιμωρήθηκε αφού οι μηνύσεις ήταν λιγοστές.
θα είμαι ο τελευταίος που θα δικαιολόγησει τέτοιους είδους συμπεριφορές και πρακτικές. Θα είμαι ο τελευταίος που θα υποδείξει στον οποιοδήποτε το τρόπο που θα ασκεί το επάγγελμά του. Θα είμαι ο τελευταίος που θα βάλει όρια στην απόλυτη ελευθερία του λόγου. Πιστεύω ακράδαντα ότι όταν ο λόγος εκφράζεται επώνυμα δεν μπορεί να έχει κανένα απολύτως όριο, κανένα απολύτως περιορισμό. Επίσης θεωρώ ότι δεν νοείται ανυπογραφη δημοσιογραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αφού ξεκαθάρισα τις θέσεις μου έρχομαι στο θέμα που θίγεις σήμερα.
Μήπως κάποιοι πρέπει να προβληματιστούν για το ποιός γεννά αυτή τη βία;
Μήπως κάποιοι θα πρέπει να αναζητήσουν πολλές από τις αιτίες στον τρόπο που χρησιμοποιούν το δημόσιο βήμα που τους δίνεται;
Μήπως κάποιοι πρέπει να καταλάβουν πως εκτρέφοντας στρατιές φανατισμένων οπαδών είναι πολύ πιθανό να βρεθούν και οι ίδιοι στη θέση του θύματος εκτός από του θύτη;
Ας ψάξουμε λοιπόν όλοι μας, γιατί το θέμα είναι έντονα κοινωνικό είτε μας αφορά άμεσα είτε όχι, το χέρι που οπλίζει αυτές τις συμπεριφορές, και ας μην μείνουμε όλοι στο όπλο αυτό καθ αυτό.
Και σ αυτή την αναζήτηση πρώτοι πρέπει να είναι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους "καθαρούς" και "τίμιους".
Γιατί και η αδιαφορία είναι συνενοχή.
Μάκης Χ.