Η ενημέρωση υπό διωγμόν

Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι

Η δουλειά του δημοσιογράφου σίγουρα δεν είναι συμπαθής. Εκτός, όμως, από λίγους και μετρημένους στα δάχτυλα που φιγουράρουν στις λίστες των κατά τα άλλα "αγαπημένων" δημοσίων προσώπων, που δικαιώνουν τους δύο παραπάνω τίτλους του λαοφιλούς τρίπτυχου συνθήματος, απαξιώνοντας τον τρίτο, εκείνον του δημοσιογράφου, πολλοί δίνουν τα πάντα για την ενημέρωση του κοινού, ακόμη και τη σωματική του ακεραιότητα ή τη ζωή τους.

Για τη λογοκρισία σήμερα ούτε λόγος. Αισθάνομαι πως στη δημοκρατική κοινωνία μας η λογοκρισία δεν πραγματοποιείται από αραχνιασμένες επιτροπές με ψαλίδια, αλλά με το κλομπ και την απόλυση. Και - ως τελευταία λύση- με το περίστροφο. Πέρυσι σε όλο τον κόσμο σκοτώθηκαν τουλάχιστον 105 δημοσιογράφοι και φυσικά οι τραυματίες δεν καταμετρήθηκαν ποτέ για να γράψω τον αριθμό. Και όλα αυτά όταν μας λένε για ελεύθερη έκφραση σε μία χώρα που η κατασταλτική λογοκρισία έχει πάρει τη μορφή χιονοστοιβάδας.

Καταλήγω πως κάποια ρεπορτάζ δεν πληρώνονται, αντιθέτως τα πληρώνεις και μάλιστα ακριβά.

Όπως και το αθλητικό ρεπορτάζ που πολλές φορές μοιάζει με σκληρό ματς για τους συντάκτες του. Κάνω λάθος;